hey og jibbí jei, það er kominn...... 6. október 2003... nei 2004

Fór aftur í síman í gær, kem inn og tek mér númer. númerið sem verið var að afgreiða var 57 og ég var númer 67. Eins og kannski flestir vita þá tekur maður númer í bankanum og bíður í smástund þar til númerið sem maður fékk er kallað upp og nema það sé háannatími þá þarf maður ekki að bíða mjög lengi. Ok, þetta var ekki svona í símanum, ég tók mér númer og beið og beið. Það voru 5 manneskjur við afgreiðsluborðin, tvær voru að tala í síman, ein var að kenna annarri sem var nýbyrjuð í starfinu og fimmta manneskjan var að afgreiða, semsagt aðeins einn manneskja að afgreið. Þetta orsakaði þrúgandi andrúmsloft meðal þeirra sem biðu, pirringurinn óx jafnt og þétt meðal fólks og til að fullkomna allt var hópur af ofvirkum krökkum, sem höfðu ekkert að gera sökum verkfalls, búinn að leggja búðina undir sig og voru alveg að missa sig yfir græjunni sem prentaði myndir sem þau sendu í hana úr fína mms símanum sínum. Mér tókst á einhvern yfirnáttúrulegan hátt að lifa af þessar fjandsamlegu aðstæður og flýtti mér síðan heim.

Þegar ég kom heim var það fyrsta sem ég sá kjöt sem var að sjóða í potti á eldavélinni og ég fékk nett taugaáfall við þessa sjón, allt í einu kallar mamma innan úr herbergi og þá kom í ljós að Stefán var kallaður á fund og þannig stóð á því að þau voru í bænum. Sökum þessa rugls með símann auk þess sem síminn í íbúðinni er bilaður þá var ekki hægt að ná í mig í hátt í tvo sólarhringa.

En ég þarf að rjúka, það er að hefjast hjá mér tími.