MA vs VMA

Ég gerði það í sakleysi mínu að gera smá grín að VMA-ingum í kommenti sem ég setti inn á síðuna hennar Önnu Júlíu og skapaði það svolitla umræðu um þennan MA vs VMA ríg. Allir vilja auðvitað meina að þeirra skóli sé bestur og vilja ekkert illt um hann heyra. Ég verð að segja af minni hálfu að þá er þessi rígur bara annsi lífseigur brandari og ekkert illa meint með honum. Ég man eftir því á sínum tíma þegar ég var að útskrifast úr grunnskóla og það kom að því að velja mér framhaldsskóla þá var ég alveg harður á því að fara í MA. Veit ekki afhverju það var en held að sú staðreynd að mamma var þar á sínum tíma hafi ráðið miklu um það val.
Hins vegar fékk maður ýmsar athugasemdir frá hinum og þessum hvað ég væri að fara í snobbaraskólann og svona. Síðan mætti maður í þennan meinta “snobbara”skóla á fyrsta daginn og hvað, ekki varð ég mikið var við þetta meinta snobb sem menn vildu kenna þennan skóla við. Ekki einu sinni eftir að hafa setið í þessum skóla í fjögur ár varð ég var við þetta. Vissulega voru til týpur þarna sem bókstaflega rigndi upp í nefið á en þær eru til í öllum skólum, það er ég viss um. Annar hlutur sem átti örugglega sinn þátt í því að draga mig að þessum skóla var tvímælalaust bekkjarkerfið, bekkurinn sem ég sat í meginhluta tímans varð að stórum vinahópi, í þessum hópi eru tvímælalaust margir af mínum bestu vinum. Síðan var maður að heyra sögur af því frá fólki í VMA að maður þekkti engan þar inni nema maður hafi þekkt hann frá því í grunnskóla. Þetta var vissulega mikilvægt atriði fyrir mann sem er jafn félagslega bældur og ég er, ég hef ekkert á móti VMA sem slíkum, hann er bara þannig uppbyggður að hann hentar mér alls ekki.
Þeir vinir sem maður eignaðist þarna inni eru síðan vinir sem maður á alla tíð og það að fólk hittist reglulega og skemmti sér saman og heldur við vináttuböndunum. Kannski er sú staðreynd að þessi skóli sé gamall og eigi sér hefðir sem eru eldri en 5 ára sem sumir túlka sem snobb. Svo maður minnist nú ekki á vistina þar sem ég eignaðist marga af mínum bestu vinum svo að val mitt á framhaldsskóla er svo sannarlega ákvörðun sem ég sé ekki eftir og mun aldrei gera því þarna runnu hjá fjögur skemmtilegustu ár ævi minnar. Ég hef síðan fundið fyrir því í háskólanum maður kynnist fólki ekki eins vel þar sem ég er, eins og áður sagði félagslega bældur. Hins vegar hef ég séð hversu mikilvæg þau vináttubönd sem ég myndaði í menntaskóla eru því það er sá hópur sem ég umgengst hvað mest utan fjölskyldunnar. Vil ég þakka öllum þeim sem tilheyra þessum hópi fyrir að vera svona frábær.

Úff maður, hvað maður er orðinn eitthvað væminn hérna en þetta er eitthvað sem ég varð að koma frá mér í ljósi umræðu síðustu daga.


Ég þakka þeim sem lásu, yfir og út.